Ik wilde de stilte opzoeken en gaf mij op voor een vipassana in België. Op dat moment in mijn leven had ik behoefte aan stilte en dacht dat een retraite waarbij je niet mag spreken, lezen en schrijven mij goed zou doen. Ik had toen weinig ervaring met mediteren maar zoals sommigen van jullie weten ben ik iemand die graag het avontuur opzoekt en daarvoor soms in het diepe springt.
Aankomst
Het was wintertijd, koud maar zonnig en ik had er zin in. Daar aangekomen hoefde je nog niet in stilte te zijn dus ik leerde mijn kamergenootje kennen en dat klikte direct. We hadden lol en vonden het tegelijkertijd enorm spannend! Na een paar uur zouden we tien dagen de stilte ingaan, niet schrijven, lezen en spreken. En… een klein detail, je moest zo’n tien uur per dag mediteren. Telefoons werden ingeleverd en er werd uitgelegd dat er drie eetmomenten zouden zijn. In de ochtend, begin middag en een fruitmoment aan het eind van de dag. Daar schrok ik wel een beetje van… mijn eerste gedachte was dan ook, ga ik het met ‘zo weinig’ eten redden?
Bevrijdend
De eerste twee dagen waren bevrijdend. Geen telefoon, tv, radio en ik hoefde met niemand te praten. Iets wat ik errrrg graag doe ;-) Maar nu was het fijn, ik kon in mijn eigen bubbel blijven. Doen waar ik zin in had – los van de meditatiesessies.
Op dag drie voelde ik mij iets minder goed. Het mediteren was lastig. Ik viel telkens in slaap en dat frustreerde enorm. Waarom kan ik dit niet? De zaal was gevuld met mannen en vrouwen en op het podium zaten de mentoren. Je kon dagelijks zo’n vijf minuten contact maken met een mentor als je daar behoefte aan had. In eerste instantie dacht ik dat niet nodig te hebben maar later bleek het toch wel een fijne ondersteuning.
Zintuigen
Weer terug bij dag drie. Ik begon mij naast de frustratie rondom het mediteren ook te vervelen. Het hoogtepunt van de dag waren de maaltijden. Als je in volledige stilte leeft merk je dat de zintuigen sterker gaan werken. Dus je reuk, geur, smaak, gehoor en zicht worden scherper. De smaken van de maaltijden waren zooo heerlijk, echt een feestje. Maar buiten de maaltijden om was er niet veel te doen. Kleding wassen deed ik onder de douche en er was een parkje waar je een rondje kon lopen. Oja en ik ging heel veel slapen.
Aapjes in mijn hoofd
Dag vier begon ik mij steeds meer en meer oncomfortabel te voelen. Gedachten kwamen voorbij, vol onzekerheden, angsten en onverwerkte herinneringen. Ik wilde weg. Het werd mij teveel. Maar dat stemmetje die vond mij zwak en ik moest niet zo piepen. Gewoon doorzetten. Dat was de eerste dag dat ik in gesprek ging met mijn mentor. Er werd geadviseerd om het de ruimte te geven. Te laten ontstaan wat zich wil aandienen en accepteren als het mediteren niet lukt zoals ik dat wilde. Vol moed ging ik weer een nieuwe dag in.
De dagen waren lang. In de ochtend werd er rond 05.00 uur op de gong geslagen en om 21.30 kregen we een lezing vanuit de boedhistische leer, waarbij ik niks mocht opschrijven...dat vond ik toch een partij lastig. De leergierige en nieuwsgierige Jessica wilde alles opschrijven en ik was bang om dingen te vergeten.
Grenzen leren aanvoelen en aangeven
Op dag zes was ik er helemaal klaar mee. Het lukte me niet om uit bed te komen en ik was klaar met de meditaties. Ik voelde me opgesloten. In mijn hoofd en in mijn eigen verveling. Het was tijd om te gaan. Het was een lastig proces omdat ik mij zwak voelde en het voelde als falen. Anderzijds voelde het bevrijdend om voor mezelf te staan. Een keus te maken om voor mijzelf te kiezen. Ik werd heel warm ontvangen buiten het centrum door de medewerkers.
Het is heel gek om na zes dagen weer te praten, lezen en schrijven. Het moment dat ik mijn telefoon weer in mijn handen had voelde haast van een andere wereld. En dan hebben we het nog maar over zes dagen! Ik werd opgehaald en het was tijd voor integratie van de reis die ik had afgelegd met mijzelf.
Later besefte ik mij – mede door een vriendin – dat grenzen aangeven en voor jezelf opkomen even zwaar telt als het volhouden van tien uur mediteren. Het is maar net wat je ziel voedt en wat voor jou op dat moment belangrijk is.
Mijn boodschap van deze ervaring was dan ook… wees niet zo streng voor jezelf en in elke ervaring zit een boodschap. En dankbaarheid voelen. Voor de maaltijd die je krijgt, de ondersteuning van anderen en de kracht die in je zit. Je haalt er altijd iets uit. De donkere en lichte momenten zijn even waardevol.