Het hart is een holle spier in ons lichaam die bloed door ons lichaam pompt. Maar als je goed luistert, is het veel meer dan dat. Het hart ligt midden in onze borstkas, als kloppend centrum van liefde. Maar wat als het hart je iets probeert te vertellen? Hoe luister je? En bij klachten; ga je gelijk naar de huisarts?
Mijn hart springt mijn lijf uit!
Ik kan het voelen. Ik kan het horen. En soms zie ik het letterlijk in mijn gedachten voor me. Mijn hart gedraagt zich alsof het uit mijn lijf wil springen. Op momenten van stress maar ook op momenten van complete ontspanning heb ik “last” van mijn hart. Soms milde steken, soms harde steken, soms als een zware deken maar in de meeste gevallen doet het pijn. Het zorgt ervoor dat ik moeilijk op mijn linkerzij kan slapen. Continu hoor ik in mijn oren het bonken van mijn hart.
Afgestudeerd op luisteren naar het hart
In mijn studententijd volgde ik, als onderdeel van mijn vakkenpakket, muziek. Mijn afsluiting was het bekende nummer van Roxette: “Listen to your heart”. Niet geheel bewust gekozen, maar het nummer zat toen vaak in mijn hoofd en ik hoorde het vaak “toevallig” in mijn playlist. Inmiddels geloof ik niet meer in toeval en ben ik ervan overtuigd dat het me altijd iets heeft geprobeerd te vertellen. Pas jaren later in 2019 werd ik gedwongen om te luisteren want mijn hart was letterlijk verkrampt.
De “bijbel”
“Het is vanzelf gekomen dus zal ook vanzelf wel weer gaan”. Een bekende uitspraak van mijn opa die hier heilig in geloofde en overleed aan de gevolgen van kanker. Nog altijd mis ik hem maar het mag duidelijk zijn dat deze uitspraak regelrechte onzin is. Ziektes komen niet vanzelf en gaan in de meeste gevallen niet vanzelf over. Maar, net als mijn opa ben ik iemand die niet zomaar naar een huisarts gaat. Het zit duidelijk niet in mijn familiesysteem om een huisarts op te zoeken. En toch heeft dit voor mij te maken met een hele andere overtuiging. Ik geloof namelijk dat wij een holistisch wezen zijn en dat alle lichaamsklachten een psychologische en/of spirituele oorsprong hebben. Toen ik dit begon te snappen, kocht ik 'De Sleutel tot Zelfbevrijding" van Christiane Beerlandt.' Een flinke investering, maar dankzij dit boek ben ik mezelf en mijn lichaam veel beter gaan begrijpen. Het is voor mij echt de bijbel geworden. Hebben we klachten? Ik zoek het op in deze bijbel en het is bijzonder dat we vrijwel altijd de oorsprong herkennen. In het boek onder mijn eerder omschreven klachten staat een uitgebreid verhaal met als kern; de liefde voor mezelf. Pfoe…..en laat dit nu net mijn thema zijn. Ik mag nog liever zijn voor mezelf. Ik hoef mijn lat niet zo hoog te leggen, perfectie van mezelf te verwachten en al helemaal niet mijn eigen drill sergeant te zijn.
Weerstand en boosheid
Ook al doet het pijn, de boodschap die ons hart geeft is altijd vanuit liefde. Bij mij roept pijn weerstand op en boosheid. Boos omdat het gewoon irritant is als je niet kunt slapen vanwege je hart. Boos omdat je merkt dat je bij het hiken in het bos niet mee kunt komen omdat je hart zo tekeer gaat dat je er duizelig van wordt. Boos omdat je letterlijk moet stoppen waar je mee bezig bent. En ja, dit was voor mij zeker een reden om naar de huisarts te gaan. Maar medisch gezien was er dus niets aan de hand met mijn hart. Juist daarin schuilt de liefdevolle boodschap is mijn ervaring.
Fysieke herkenning
Ik hoef het nummer van Roxette maar op te zetten en mijn lichaam is in een andere staat van zijn. Een rilling over mijn rug, haren die recht overeind gaan staan, mijn ogen willen sluiten en mijn oren die zich spitsen. Het is een onderliggende behoefte om elke keer weer het nummer in me op te nemen. De tekst te voelen in plaats van alleen maar te horen. Volgens Roxette zijn er stemmen die gehoord willen worden en ook al weet je niet waar het naar leidt, luister altijd naar je hart voordat je het kwijtraakt.
Pijn is fijn, uiteindelijk
Terug naar de liefdevolle boodschappen van mijn hart. Op het meest pijnlijke moment schreeuwde mijn hart dat ik moest stoppen met de manier waarop ik (niet) voor mezelf zorgde. Een flinke spuit morfine in mijn donder bracht me toen in een staat van ontspanning en de hartklachten verdwenen (even maar). Een staat die ik nu soms ook kan bereiken zonder medische toepassingen. Het enige wat ik hiervoor heb hoeven doen is luisteren, elke dag opnieuw mezelf overgeven aan het tikken van mijn hart en open staan voor de boodschappen die het geeft. Zijn mijn hartproblemen daarmee opgelost? Nee, zeker niet. Maar in het kader van baat het niet dan schaad het niet (dankjewel opa), blijf ik nieuwsgierig naar nieuwe inzichten. Ik ben namelijk geen slachtoffer omdat ik hartklachten ervaar. Ik ben een vrouw die op dit moment liever mag zijn voor mezelf dus voorlopig is mijn mantra: Verzachten. Liefde. Loslaten. Repeat. Net zo lang tot mijn hart rustiger wordt en mijn lijf het gelooft. Fake it till you make it. Probeer het zelf!
Liefs Eliesa,
Comments